Bloeiende Rozen

“Er is een roos ontsprongen” is een verhaal uit het boek “Astrologie.” Dit verhaal is ook los gepubliceerd als “Bloeiende Rozen” als mini-boek.
ISBN 90-806534-7-0

Er is een roos ontsprongen

De weg naar het aardse en eeuwige vaderland

Over de bergwand vlamde, naast blauw-donkere schaduwvelden, goudachtig-rood het avondlicht. Over de weidehellingen daaronder lag de eerste zweem van het voorjaar. Lichtgele primula’s en zilveren anemoontjes hieven hun gelaat uit het in de avondwind trillende gras, en vanuit de doornhagen aan de rand van de weiden woei de zachte geur van bloeiende peperboompjes. Met een prikkelende zuiverheid en betoverende zoetheid opende het bergbos zich voor het groeiende zonnejaar.

Winfried, de arts, kwam terug van het bezoeken van zieken naar zijn huis op de helling van de heuvel. Besluiteloos bleef hij bij het hek staan. Hij wierp een blik in zijn verwaarloosde tuin, waar tussen muur en leeuwenbekjes kwijnende hyacinthen en irissen naar het licht drongen, en keek toen over de weiden en stroken bos omhoog naar de bergwand. Een soort onrustige aantrekking overviel hem.

‘De ene dag verloopt voor mij net als de andere’, dacht hij. ‘Ik help bij geboorten, ik vul overlijdenspapieren in, ik verbind wonden en zet botbreuken en verstuikingen, ik span mij in voor geneeslijke en ongeneeslijke ziekten, ik help overal waar en zo goed als ik kan. Maar wat kunnen wij artsen eigenlijk? We zijn blij als we niet onbedoeld een kunstfout maken en moeten voor het overige, ook al geven we het niet graag toe, het meeste laten gaan zoals het gaat. Steeds sterker drukt het vermoeden op mij, dat wij ondanks alle inzichten van onze wetenschap blind zijn geworden voor de werkelijke oorzaken, de redenen voor het gebeuren aan de andere kant van het mechanische en chemische spel aan de oppervlakte.’

Half onbewust rammelde hij aan het gesloten tuinhek en zocht toen in zijn zak naar zijn sleutelbos. Hij haalde hem eruit en woog hem nadenkend in zijn hand. ‘Als ik nu die andere sleutel ook eens zou vinden, de sleutel die voor mij belangrijker is. Overal gesloten deuren, als je meer wilt dan de oppervlakte, die voor de zintuigen begrijpelijke, bedrieglijke bedekking van het leven!’

Weer keek hij omhoog naar de bergwand. ‘Een kwartiertje in het bos, een kwartiertje vrijheid wil ik mijzelf vandaag toestaan om de werkelijke sleutel te zoeken.’

Met langgerekte stappen klom hij bergopwaarts. Bij een bocht van het smalle pad dat tussen de met weiden bedekte hellingen omhoogklom stond hij stil en keek naar beneden het dal in, dat reeds in schemerduister wegzonk. Hier boven echter, waar hij stond uit te blazen, leefde nog de ondergaande zon. Toen had hij plotseling het gevoel dat de blik van een mens op hem rustte. Een waaien van oneindige goedheid, bevrijdend en beschermend tegelijk, drong door tot in zijn hart. Hij draaide zich om. Een stralend, blauw-gouden licht vulde zijn ogen, die zojuist nog op het schaduwachtige leven in het dal hadden gerust. Boven hem, een paar passen boven de weg zat op een steen in de laatste zon een gestalte, een jong meisje in een zomers blauw gewaad. De avondwind speelde met haar als gouden wolken glanzende haar dat tot op haar schouders hing, en met de zoom van haar kleed. Eén harteklop lang keek zij Winfried met een zeldzame kalmte in de ogen, toen liet ze haar blik zakken. Op haar schoot lagen sleutelbloemen en gentianen, sommige hield zij al tot een boeket gerangschikt in haar hand.

Winfried was volkomen in de war. Hij voelde zijn hart als een berg zo zwaar in zijn borst hangen en tegelijkertijd als een vloeiend licht in de verte uitstromen. Toen realiseerde hij zich met een schok dat hij het meisje al enige tijd onafgebroken aan stond te kijken, een eeuwigheid lang, zoals het hem toescheen. Aarzelend draaide hij zich om, om verder te gaan. Zijn blik viel op haar hand die het boeket vasthield. Een smal straaltje bloed sijpelde tussen de vingers tevoorschijn. ‘Bent u gewond?’, vroeg hij. Ze keek op. ‘Het heeft niet veel te betekenen’, zei zij. ‘Ik stond een steen in de weg, die van de wand daar naar beneden rolde. Ach, nu bloedt het weer.’ Ze legde het boeket naast zich op de steen en wilde haar zakdoek om haar hand binden.

‘Laat u dat aan mij over’, vroeg hij. Toen hij de gewonde hand bekeek, schudde hij met zijn hoofd. ‘De wond is niet zo ongevaarlijk’, zei hij, ‘hij loopt door tot aan de vingergewrichten. Gelukkig hebt u uw handen boven uw hoofd gehouden toen u de steen naar beneden hoorde suizen, anders was het nog slechter afgelopen. Maar dit moet goed verbonden worden. U hebt zeker ook veel pijn?’ ‘In het begin heel erg’, gaf ze toe, ‘maar nu niet meer zo.’ ‘U bent heel dapper’, knikte hij, ‘maar komt u alstublieft met mij mee. Ik ben arts, direct daar beneden is mijn huis, daar kan ik het nodige voor de wond doen.’

‘Ik woon hier alleen en mijn assistente en huishoudster is in ieder geval al weggegaan’, zei hij toen hij naast haar het tuinhek opendeed. ‘Maar u hoeft …’ Ze glimlachte. ‘Ik ken u beter dan u zichzelf kent, en eens zult u mij net zo vertrouwen als ik u vertrouw. Kom.’

‘Ik heet Maria’, zei zij toen hij haar hand had verbonden en haar nu onderzoekend aankeek, als wilde hij naar haar naam vragen. Hij vergezelde haar naar buiten tot voor het tuinhek. ‘Mag ik u weerzien’’, vroeg hij ongewoon bedrukt en boog zich ten afscheid over haar rechterhand. Ze antwoordde niet, in haar ogen lag een geheimzinnig licht als van de andere kant van de aarde, een fluoresceren als het blauw van de hemel boven de toppen van bergen. Er was een geruis om hem heen als van stromend water, het vlamde rondom hem als zeeën van vuur, toen hij nu haar nu niet meer menselijke - stem hoorde: ‘Winfried, wij zijn één sinds ondenkbare tijden. Ik zal weerkomen om voor altijd de jouwe te zijn.’

‘Nu heb ik de sleutel gevonden’, zei Winfried zacht tegen zichzelf., toen hij kon denken. ‘De hemelsleutel, de gouden sleutel tot het leven, en alle sleutels in één.’ Hij keek de gestalte na, die als een willekeurig mens daar beneden de schemering in stapte zonder zich nog eenmaal om te draaien.

Hij liep terug naar zijn spreekkamer. Blauw en goud straalde het vanaf een schaal op de verbandtafel: gentianen en sleutelbloemen. Die had ze zonder dat hij het merkte voor hem achtergelaten, als teken van dit uur, waar ook de bloeddruppels naast de schaal toe behoorden. ‘Bloedrood, fluweelblauw en goud, de drieklank van het hart, de fundamentele klank, de dragende kern van het Hogere Leven. Als ‘JIJ’ licht het in mij op en tegelijkertijd als ‘IK’. Hoe gemakkelijk is het nu het juiste te doen, als ik al mijn gevoelens, gedachten en daden aan het stralen van deze dragende kern afmeet, aan de klank van dit onzegbaar zuivere en verheven bruisen. Ik heb de sleutel gevonden’.

In het vroege licht van de Paasdag stond Winfried in zijn tuin. Gedurende de laatste week had hij er in zijn schaarse vrije tijd het onkruid uit gewied. Nu keek hij uit over de armzalige overblijfselen van overvloedig bloeiende planten uit vroeger jaren. De meeste bloemen en struiken waren in de jaren van verwaarlozing verstikt tussen brandnetels en wild woekerend, roofzuchtig en parasiterend onkruid. ‘Hoe heb ik toch zo blind kunnen worden voor alle schoonheid van het leven en mij steeds dieper in het stoffige leven van alledag laten inspinnen? Hoe heb ik innerlijk toch zo eenzaam kunnen willen leven? Zonder mensen die mij innig na stonden, zonder gevoel voor de heerlijkheid van de levende en altijd weer jong wordende wereld, voor zon en ochtendwind, voor de moederlijke teerheid van weiden en bos, voor de verlossende kracht van avondwind en sterrennachten! Ik had me daar toch op zijn minst een paar ogenblikken overdag of ’s nachts voor open moeten stellen’.

Een golf van blijdschap rukte hem weg uit zijn gedachten. Maria stond bij het open tuinhek. Hij leidde haar tussen de kale bloembedden door. ‘Kijk’, zei hij, ‘zo ver ben ik gekomen. Maar nu weet ik niet hoe het op z’n mooist opnieuw in orde gebracht kan worden.’

‘Je hebt gedaan wat nodig was; laat de rest nu aan mij over. Over een jaar moet je mij zeggen of jouw veranderde tuin, die nu nauwelijks meer dan omgewoelde grond en tot bloeien bereid is, jou vreugde schenkt. In mij en door mij zul je eindelijk je aardse en eeuwige thuis vinden.’

Hij hield haar handen in de zijne. ‘Vandaag is het Paaszondag’, zei hij na een poosje, ‘de dag van de opstanding.’

‘Ja. Maar laat hem niet door uiterlijkheden van rituelen en gebruiken, laat hem in je hart leven. En iedere dag en iedere nacht van het jaar moet op de een of andere manier en op enig moment Pasen en Kerstmis voor je zijn: het opkomen van het Innerlijke Licht, van de mystieke roos van het hart uit de winterkou, uit de verstarring, uit de verbittering en de zelfzucht, uit het grijze stof van het leven van alledag. De Oneindige Liefde spreekt door ieder mensenhart, dat zich voor haar wil openen: ‘Iedere dag is mijn dag en ieder uur is mijn uur. Voor mij en voor allen die met mij willen leven bestaan er geen zondagen en werkdagen. Iedere dag is een dag van werken, iedere dag een dag van de zon, van de Innerlijke Zon, van de verheffing van het hart naar mij.

Laat de staat de afwisseling in dagen van uiterlijk werk en uiterlijke rust van het werk regelen. Deze orde behoort tot de uiterlijke wereld. Maar nooit meer moeten er feesten met een religieuze betekenis aan de samenleving worden opgedrongen. Mijn ware vrienden vinden zulke feest-dagen [1] of vrije uren op geen enkele kalender. Ze komen op een bepaald moment geen mens weet ze van tevoren vanuit het hart op. Want de geest waait, waar en wanneer hij wil. Voor de samenleving zal Pasen echter een voorjaarsfeest en Kerstmis het feest van de moederliefde zijn. Het aanbreken van de maand mei en de zonnewende, de vreugde van hoogzomer en de oogsttijd mogen voor hen dan aanleiding zijn tot nog andere feesten waarop iedereen zich blij kan voelen, tot feesten van de aardse wereld waar iedereen vanuit zijn ziel een eigen stempel op zal drukken. Kom nu met me mee; daar boven de weiden op de hellingen wil ik je nog iets zeggen.’

Boven bij de rand van het bos hielden ze hun pas in. ‘Kijk, Winfried, alles rondom is morgenlicht, licht van de eeuwige jeugd. Wat je uiterlijke zintuigen als een gelijkenis aan je tonen, neem dat in je hart als volkomen eigen in je op. Neem zo ook deze voorjaarsdag helemaal in je op een leef hem van nu af aan altijd en overal. Dan heb je meer van Gods wezen begrepen dan je met al je denken ooit zou kunnen uitpiekeren. Beleef de stem, het zachte fluisteren van je hart als jouw geliefde ‘jij’: als het ‘jij’ dat steeds in ogenblikken van innerlijke vereniging tot je eigen ik zal worden. Dan heb je iedere vraag ten aanzien van het ik van de aardse mens opgelost.

Via het ‘JIJ’ leidt de weg naar het ‘IK’, en daar moet je in je aardse omgeving mee beginnen. Als je op dat vlak of ook op het gebied van de aardse arbeid, je beroep al faalt, zul je op alle hogere vlakken eens temeer falen. Wees trouw in het kleine, in het aardse leven van alledag, in je relaties met bevriende en beminde mensen, dan zul je de weg naar het grote, naar het oneindige vinden.

En nu spreek ik helemaal als mens tot jou, als jouw volkomen persoonlijke JIJ vanuit mijn begrensde aardse omhulsel, tot jou als vrouw. Alle mannen en vrouwen die zich innerlijk met mij willen verenigen kunnen in mijn naam hun geliefde JIJ op hun volkomen persoonlijke manier precies als ik vervullen: ik wil voor altijd van jou zijn. Ik wil voor jou een thuis en zaligheid, ik wil voor jou iedere vervulling zijn. Ik wil je dragen en leiden zoals jij mij moet dragen en leiden, ieder op het terrein zoals dat de man of vrouw toegewezen is.

Denk nu niet teveel aan uiterlijke vormen. Ik wil geen algemeen groot feest. Jij en ik zullen alleen zijn in de stilte van jouw huis. Zorg voor twee ringen als enig uiterlijke teken van onze levensgemeenschap, als hulp om trouw te blijven in het leven van alledag. Twee smalle gouden of zilveren ringen met een amethist erin. Het zal avond zijn voor onze harten zal het Kerstmis, een Heilige Avond zijn. Er zal één enkele brandende kaars op tafel staan en je kunt er bloemen bij zetten. En jouw woord en mijn woord, mijn belofte en jouw belofte: altijddurende liefde en trouw. Niets anders. Laat de staat onze levensgemeenschap dan in zijn boeken schrijven. Meer komt de samenleving niet toe. Laat het nu in jou en om je heen ochtend en voorjaar zijn, vanuit de volheid van je hart die geen nacht, geen zomermoeheid, geen herfstverval en geen winterse verstarring kent.’

Winfried stond met zijn vrouw in de behandelkamer. Het spreekuur was juist voorbij en er wachtte vandaag verder geen beroepsmatig werk op hem. ‘Ik weet dat je bedrukt en ontevreden bent, en ik weet ook waarom’, richtte Maria zich tot hem. Hij had zwijgend uit het raam staan kijken. Nu draaide hij zich naar haar om en wees naar zijn geneesmiddelenkast. ‘Die noem ik ‘ut aliquid fiat’: ‘opdat er maar iets gebeurt’. Als de zieken geen druppels of tabletten of injecties krijgen, denken ze dat ze voor niets zijn gekomen. Maar waar komt dat dwaze vertrouwen in deze middelen vandaan, die zo zelden werkelijk kunnen helpen? Om de paar jaar volgt de medische wetenschap een andere mode en de op dat moment heersende moet dan de enig juiste en zaligmakende zijn.'

‘Je zou heel anders kunnen genezen als de mensen niet over het algemeen zo ingesteld waren dat ze alleen aan het tastbare, weegbare en meetbare hun vertrouwen schenken, maar het niet-weegbare, dat in feite het werkzame is, minachten. Voor geen enkele arts die vanuit zijn hart leeft en werkt zouden er ongeneeslijke ziekten, onstilbare pijn en lijden van lichaam en ziel bestaan. De mensen verlangen wat uiterlijk zichtbaar, fysisch of chemisch verklaarbaar en daarom hun vertrouwen waard is. Onbewust verlangen ze dat vrijwel allemaal, ook al lijken ze in hun uiterlijke bewustzijn een andere instelling te hebben. Er rest je voorlopig niets anders dan je aan de op een bepaald moment geldende regels van de medische wetenschap te houden, je geneesmiddelenkast goed op voorraad en je chirurgische instrumentarium scherp te houden.

Daarenboven moet je echter van harte willen helpen, eenvoudig willen helpen en genezen. De zieke die dit innerlijk aanneemt, die jou in het diepst van zijn hart vertrouwt zal genezen worden, ook al zouden honderd professoren het erover eens zijn dat zijn geval hopeloos is. Er bestaan geen materiële grenzen voor de geneeskracht van God, die iedereen vanuit zijn hart werkzaam kan laten zijn. Er bestaat maar één grens voor: de innerlijke bereidheid van de zieke zelf om zijn ziekte met het verborgen lustgevoel daarvan los te laten en genezen te willen worden, tenzij hij die ziekte ter wille van anderen draagt. En deze innerlijke bereidheid kan de zieke alleen maar opbrengen als hij zijn arts volkomen vertrouwt.’

‘Als het mij gelukt was een zieke te genezen had ik zelf al vaak de sterke indruk, ja bijna de overtuiging dat de genezing niet toegeschreven moest worden aan het middel dat ik gebruikte, maar dat ze uit verborgen bronnen voortsproot. Het zorgvuldig kiezen van het middel versterkt misschien enkel het zelfvertrouwen van de arts en het vertrouwen van de zieke in hem, en bevordert langs die eigenaardige omweg de eigenlijke genezing. Daarom zal men, zoals je al zei, aansluitend bij de algemene instelling van de mensen ook aan deze mogelijkheid tot geneeskundige hulp recht moeten doen. Maar hoe moeten we met deze inzichten, die voor bijna iedere arts met enige levenservaring duidelijk worden, de achting voor ons beroep bewaren, die toch nodig is als we überhaupt willen helpen? Eigenlijk is dat, waar ik zojuist bedrukt over was.’

‘Alleen een gezond lichaam kan een thuis zijn voor de ziel. In jouw beroep doe jij het grootste wat mensen voor anderen kunnen doen. Helpen en genezen: het weer opbouwen van een vernield thuis, dat een gelijkenis, een brug naar het eeuwige thuis is.’

Op een avond zal de leraar Ludolf in de woonkamer van het doktershuis. Winfried en Ludolf hadden tot nu toe nog niet goed geweten wat ze met elkaar aan moesten. Nu hadden ze ieder voorzichtig de ziel van de ander proberen te peilen. Maria zat naast hen, als was ze er niet bij betrokken. ‘Hoe bevalt u de wisseling van uw personeel?’, richtte Ludolf zich plotseling tot Winfried. Deze glimlachte: ‘Mijn vroegere assistente deed haar werk echt niet graag en was blij dat ze een aanleiding vond om het op te geven. Mijn vrouw kan het ook onvergelijkelijk veel beter. Vaak heb ik het gevoel dat zij de eigenlijke arts is en ik haar assistent.’

‘Uw vrouw heeft zich beneden in het dorp een uitzonderlijk belangrijke positie verworven. Ernstig zieken en stervenden verlangen naar haar en dan wordt alles gemakkelijk voor hen. En ook bij andere dingen: problemen bij de opvoeding, op het werk, in het huwelijk, met alles komen ze bij haar. Wordt u soms niet jaloers?’

‘Haar vreugde is ook mijn vreugde’, zei Winfried ernstig, ‘en haar lasten zijn mijn lasten’. Overigens heb ik tenminste op één punt een voorsprong op haar, die zij nooit zal inhalen.’ Maria glimlachte. Ludolf vorste echter nieuwsgierig: ‘En wat is dat dan?’ ‘Ik heb een heel bijzondere vrouw!’

‘Het wordt tijd’, zei Maria, ‘dat ik jullie op andere gedachten breng. U, beste Ludolf, bent tot nu toe toch zo ontevreden geweest, evenals Winfried vroeger trouwens. In uw beroep zou u in alle stilte -  veel meer kunnen presteren dan tot nu toe en daarbij desondanks en juist daardoor vrijer en gelukkiger kunnen zijn.’

‘Ach’, zei Ludolf, ‘met wat een enthousiasme begon ik als jongeman aan mijn baan! Maar uiteindelijk sterft iedere bezieling aan de teleurstellingen. Er zijn zo weinig leerlingen bij wie onze inspanningen voor hen lonen. En aan de verbittering over zoveel gebrek aan respect in het beroep en het leven, trouwens in het algemeen in de tredmolen van alledag.’

‘Men zou nooit eerzuchtig moeten zijn’, zei Maria zacht, ‘men zou niet teveel naar de mening van de mensen moeten vragen en men zou nooit moeten willen heersen, beheersen. Vooral dát leidt onvermijdelijk tot teleurstelling, verbittering en tenslotte tot apathie. Een leraar zou als een tuinman moeten zijn, die iedere bloem en iedere boom helpt zich vrij in de zon van het leven te ontplooien en alleen de uitwassen snoeit. Ontwikkelingshulp voor alle jonge mensen, die zich willen laten helpen hen naar zichzelf terug te brengen, naar hun Innerlijke Zon, door zich te binden aan de levenswereld, aan een vriend als voorbereiding op de geslachtelijke liefde en het huwelijk.

Met weinig woorden en door het voorbeeld van de eigen levenshouding kan dat gebeuren, naast dat werk van de leraar, dat als enige door de wereld als belangrijk wordt beschouwd: naast het werken aan de ontwikkeling van het verstand, naast het overbrengen van deels noodzakelijke en deels overbodige kennis. Overal stromen bronnen die u jong en blij kunnen houden: uit vriendschap en liefde, uit de binding aan de levenswereld als geheel en aan sterren, planten en dieren, uit wetenschap, poëzie en beeldende kunsten. U hebt boeken en radio, sterren, bossen en weiden. Hoe kan iemand het presteren om ondanks dat alles oud en lusteloos te worden, gejaagd of ongeïnteresseerd, verbitterd of cynisch? Beste Ludolf, beste dorpsonderwijzer, u hebt evenals mijn man, de plattelandsarts, een gelukkig lot gekozen, dat alleen zwakke, eerzuchtige of trage mensen onbevredigd laat.’

‘Ik zal het ter harte nemen’, zei Ludolf, ‘en dat bedoel ik zoals ik het zeg. Maar ik had verwacht dat u, gezien uw instelling, meer over religieuze dingen tegen mij zou spreken.’

Maria nam zijn handen in de hare. ‘Daar spreek ik toch voortdurend over’, zei zij ernstig. Het zijn de eerste beginselen van het Hogere Leven, die ik u vroeg ter harte te nemen. Wie het in het alledaagse aardse leven, in zijn beroep en in de relaties met zijn naaste vrienden en hen die hem zijn toevertrouwd laat afweten, zal op de hogere niveaus van het leven al helemaal falen. ‘Wees getrouw in het kleine’ en: ‘Werk zolang het dag is!’

Winfried en Maria zaten in hun tuin, tussen bloeiende rozen en jasmijn. ‘Je hebt me eens gezegd’, begon hij na enkele ogenblikken van zwijgen, ‘dat ik mijn hart moet ervaren als de zetel van mijn goddelijke JIJ, dat op momenten dat de geest mij uit het aardse wegvoert tot mijn eigen ik wordt. Dan spreekt God zelf zijn ‘JIJ BENT IK EN IK BEN JIJ’. De bijdrage van de aardse mens aan deze oneindige vervulling van geluk is een onbegrensd vertrouwen in zijn goddelijke ‘jij’, dat in zijn eigen hart leeft en werkzaam is. Door jou, door mijn vertrouwen in jou ervaar ik steeds weer de waarheid van deze woorden. Vroeger dacht ik anders. Toen was mijn hoofd het edelste en belangrijkste orgaan van mijn lichaam. Destijds zocht ik natuurlijk tevergeefs naar de sleutels tot het Hogere Leven en kon niet begrijpen waarom het ondanks alles in mij en om mij heen donker bleef.’

‘Aan de ene kant het hoofd, aan de andere het hart’, zei Maria. ‘Aan deze gespletenheid lijden nog vrijwel alle mensen. Laat me je een anatomische voordracht geven, ja, te midden van deze betoverende bloemenpracht. De voordracht zal heel anders zijn dan je verwacht. Voor de wetenschapper, die tegenwoordig vrijwel uitsluitend zijn stempel op de waardebepalingen van de mensheid drukt, is het hoofd of nauwkeuriger gezegd: vormen de hersenen het edelste orgaan dat het meest aandacht en onderzoek waard is (de mond en de ogen zijn uitdrukkingsorganen van het hart; de ogen en de oren - als organen die indrukken opnemen - dienen evenals de tastzin tegelijk het hoofd en het hart).

Het hart is voor hem niets meer dan een holle spier, waarvan de activiteit door de hersenen gestuurd wordt. Wat het fysiek-lichamelijke gebied betreft heeft hij gelijk. Op het vlak van de ziel, waar toch ook de wetenschapper zijn zieleleven, zijn vermogen om te voelen, te denken, te spreken en te handelen aan te danken heeft, liggen de verhoudingen andersom. Het bovennatuurlijke orgaan van het hartscentrum, dat zijn zetel heeft in het lichamelijke hart en de kring daar omheen waar het lichamelijke hart dus de fysieke uitdrukking van is overtreft qua verfijndheid en grote verscheidenheid oneindig ver de meest ontwikkelde hersenen met hun dagbewuste zielegebied. Maar waarom is de fysieke analogie van het wonderrijk van het hartscentrum nu een eenvoudige holle spier, weliswaar zinvol gebouwd maar ten opzichte van de hersenen bijna armzalig aandoend?

Had het lichamelijke hart ook maar bij benadering zo’n kostbare fysieke vorm als de hersenen en ook dan zou het nog lang geen werkelijke analogie van het wonder van het hartscentrum zijn dan zou het nog geen vijf minuten lang zijn diensten aan het gehele lichaam en ook aan de hersenen kunnen bewijzen. Want de mensen duwen alles wat hun bewustzijn tegenstaat, alles wat aan het leven vijandig is weg uit het gebied van de hersenen en naar het hart toe. Alles wat zij aan aardse gedachten en gevoelens op hun dagbewuste terrein niet willen hebben omdat het hun welbehagen, hun zelfgenoegzaamheid, hun geldingsdrang stoort -  duwen ze naar het gebied van het hart en daarmee naar de bovennatuurlijke niveaus, naar het aardse deel van God. Het is immers zo eenvoudig om anderen voor zich te laten werken en hun dan als dank nog alle door eigen schuld ontstane vergissingen en kwellingen aan te wrijven.

De hersenen zijn niets anders dan een plaats van omvorming en omschakeling, die aan het dagbewuste denken en beleven een onbeduidend partje van de oneindige volheid van het leven schenkt. De hersenen ofwel het verstand (de ratio, de rede) verdienen de bijna mystieke verering niet, die hun door de dwaasheid van de mensen wordt toegekend. Het hart draagt de hele last van het leven van lichaam en ziel en is tevens de bron van de kracht om te denken en te voelen, de bron van iedere vreugde, iedere zaligheid.

Ik geef je opnieuw een sleutel tot de hogere gebieden van het leven: heb je hart lief als je beste vriend, als de moeder die jou draagt en als de vader die jou leidt, als de zetel en de stem van God zelf! Zo zou het hoofd, het dagbewuste aardse ik van de mens tegenover het hart geplaatst moeten zijn. Het hoofd ben jijzelf in aardse zin. Het hart kun jijzelf zijn vanuit jouw eenheid met God. Deze weg naar het geestelijke IK voert echter enkel via het JIJ, via een aardse JIJ, die tot jouw geestelijke JIJ kan worden als je in hem of haar, als een aardse gelijkenis, het oneindige hart van God herkent.

‘Er is een roos ontsprongen uit ene wortelstam’: uit het hart van de aardse mens bloeit als een gestalte de Oneindige Liefde van God op tot aan het hoofd van de mens. Wie hier geen valsemunterswerk wil bedrijven door lood als goud en goud als lood te bestempelen (zo doen veel mensen het in hun zieleleven), wie het leidende en dragende centrum niet ondergeschikt wil maken aan de uitvoerende organen (het zou niemand moeten verbazen als de weg dan naar de afgrond leidt), moet zijn liefde en verering naar de wortel keren en naar de roos die eruit opbloeit, niet naar de doornstruiken van zijn zelfstandig geworden hersenen en de daardoor bedachte ‘wetten van het denken’ en ‘waarschijnlijkheden’.

‘Er is een roos ontsprongen in het midden van de winter’: steeds weer, onoverwinnelijk bloeit het wonderrijk van het hartscentrum, de bloeiende volheid van God, de rozen van de koning en de koningin midden in de vrieskou van het verstarde en al bijna gestorven hart van de mensen, midden in de winternacht van hun zieleleven dat de hersenen tot leider en rechter over het geheel heeft gekozen. Wie daarbij blijft zal voor altijd sterven. Wat het de wereld als geheel betreft en in de mensen van goede wil zal de roos overwinnen over vrieskou en doornranken.’

Winfried kwam samen met Maria thuis van een avondwandeling door het herfstbos. Nog steeds stonden hem de goudrode mantel van de beuken en eiken in de verheerlijking van de zonsondergang voor ogen, de tot terugkeer naar huis aanmanende schaduwen van de schemering en het sterrenkleed boven boomkronen en bergen - een gelijkenis van de eeuwige jeugd van het heelal.

‘Maria’, zei hij zacht, ‘pas door jou kan ik alles wat leeft weer liefhebben, en die liefde wordt steeds mooier en dieper. Nooit waren het bos en de sterrenhemel zo onzegbaar uitgestrekt en vol belofte. En jij zelf, hoe meer ik je vertrouw, wordt steeds meer een lichtblauwe ochtendhemel, het stralen van de zon en een sterrennacht in één.’

‘En toch zit je nog iets dwars, een aards misverstand. Je hebt het mij nooit willen zeggen. Maar ik weet het achter alle woorden, evenals al het andere waar ik later over zal spreken:

Waarom is het aardse geslachtsleven niet in alles even rein en onaanvechtbaar als de zonsopgang en de sterrenhemel? Waarom zijn de organen van voortplanting en ontvangenis niet even mooi als het oog en de mond? Ze zouden het kunnen zijn. Het hele menselijke lichaam zou in een verheerlijkte schoonheid kunnen oplichten, doorzichtig rein als een rozenblaadje. De mensheid als geheel echter en in zijn onderbewustzijn is niemand daar vrij van heeft altijd angst gehad voor de geheimen van het leven, met name voor het gebied van het ontstaan van nieuw leven. Haar antwoord op deze angst, op dit gebrek aan vertrouwen tegenover de Schepper van de wereld was de zucht om het levende te ontwaarden, het zoveel mogelijk betwistbaar, ja belachelijk te maken, om ondanks deze angst zonder ergens rekening mee te hoeven houden te kunnen genieten en zich uit te kunnen leven.

In overeenstemming met deze instelling gaf de verder ontwikkelde levenswereld tot aan de mens toe haar fysiek-lichamelijke verschijningsvorm in verregaande mate een ander aanzien, met name op het vlak van de uitscheidings- en geslachtsorganen. De goddelijke leiding over de wereld beperkte echter het effect van deze wil om te ontwaarden, om naar de materiële wereld neer te halen. Reeds in het etherlichaam, dat met de kringloop van het levende bloed overeenkomt, dus op het laagste bovennatuurlijke vlak stralen de organen van het lichaam zonder uitzondering met een onaantastbare reinheid. Dat zou voor de beleving van de ziel, waarvoor het etherlichaam en niet het materiële lichaam maatgevend is, ruimschoots voldoende moeten zijn om alle gedachten aan een gebrek aan innerlijke schoonheid of reinheid met name wat de organen voor verwekking en ontvangenis betreft als onwaar opzij te zetten.

Wie wil ontwaarden, neerhalen of minderwaardig wil maken moet zijn beleven, denken en handelen tot de uiterlijke, materiële wereld beperken. Hij ziet en kent niets anders meer. Wie echter zijn lichaam als een tempel van zijn hart en van het Eeuwige Licht daarin beaamt, zal de illusie van de materiële, grof-lichamelijke verschijningsvorm evenwel niet ontkennen. Hij zal echter inzien dat het onwezenlijk is ten opzichte van het stralend reine innerlijke leven, dat de mensen van goede wil ook vanuit de uiterlijke lichamelijke verschijningsvorm als een vermoeden van onaantastbare schoonheid tegemoet straalt. Hij houdt ook zijn materiële lichaam schoon, goed in vorm en zuiver. Al het overige, dat momenteel niet in zijn macht is gegeven, herkent hij als niet wezenlijk vergeleken bij het vermoeden of de zekerheid van het Hogere Leven in hem, die door geen enkele vervorming of ontwaarding geraakt kan worden.

En nog één ding: jij, Winfried, hebt altijd vanuit het inzicht van je hart zo geleefd. De geslachtelijke liefde met haar lichamelijke belevingen is alleen zuiver, als de man de door hem beminde vrouw in de grote storm van het bloed tegelijkertijd als een bergend thuis ervaart een thuis dat zichzelf wil schenken, maar niet met grove of wellustige begeerte bedwongen wil worden. De vrouw voorzover ze innerlijk vrouw is en niet op een mannelijke manier begerig en eisend is geworden zal reeds vanuit haar innerlijke wezen alleen zó’n instelling van de man en zichzelf kunnen beamen, evenals ook God alleen deze liefde zegent. Laat wie dat wil, anders zijn. Daarmee verwijdert hij zich van de goddelijke liefde.  Terugkeren kan hij op ieder moment.  Alleen een huichelaar is voor altijd van het innerlijke gebied van het leven uitgesloten en leeft samen met zijn materiële lichaam tevens zijn innerlijke leven definitief ten einde.

Veilig dragende schoot en thuis: als twee geliefden dat beamen, groeit hun liefde van het laagste niveau van het leven op naar het hoogste en zal de innerlijke roos van hun hart haar blaadjes niet verliezen.’

Op een avond kwam Winfried bedrukt thuis van een ziekenbezoek. ‘Maria, je hebt me terecht gezegd: ‘Heb je hart lief als je beste vriend’… Dat is inderdaad een sleutel tot het Hogere Leven. En ik heb steeds overtuigender ervaren: hart, thuis, geheim, eeuwige lente, Innerlijke Zon, Eeuwig Licht horen bij elkaar. Men moet alleen de moed opbrengen om de zelfzucht, het kille wantrouwen, de neiging om te twijfelen tegenover het Hogere Leven aan gene zijde van de uiterlijke zintuiglijke ervaringen te overwinnen en de zelfgerechtigheid, de zelfstandigheid van de hersensfeer als schijn te erkennen. Steeds wijder, dieper en stralender wordt het leven dan. En het wordt tot een innerlijke zekerheid: midden in mijn borst, in mijn voor al het lage ontoegankelijke licht leeft en werkt mijn eeuwige JIJ, jijzelf, als oneindigheid. Jij staat naast mij in de gedaante van een mens en leeft in mij als de dragende en leidende macht van mijzelf en het geheel. Een vermoeden van deze beleving zou iedere man en vrouw kunnen ervaren, wanneer ze tot hun geliefde zeggen: ‘Jij, mijn ziel, jij, mijn hart…’.

Dan groeit dit ‘jij’ boven de menselijke begrensdheid uit en licht jijzelf in hen op.

Maar ik ben bedrukt om een andere reden. Ik was zojuist bij een zieke vrouw met een ernstige beschadiging van de hartspier. Hoe moet ik deze zieke genezen van haar schijnbaar gegronde wantrouwen tegenover haar beste vriend, tegenover haar hart?’

‘Ik heb toch niet gezegd: heb je hartspier lief als je beste vriend. Het fysieke hart is immers alleen maar het instrument van de Grote Vriend, waarmee deze in het lichaam werkzaam is zolang en voorzover de mens het zelf mogelijk maakt. Deze zieke vrouw beschadigt door haar angst, haar geprikkelde opwinding en uit zwakte voortkomende wantrouwen tegenover de bron van het leven constant het fundament van haar aardse leven, dat zij aan de andere kant zó hoog waardeert, dat ze voortdurend in angst daarom leeft.

Heel veel mensen brengen de dragende pijlers van hun aardse huis zonder onderbreking aan het wankelen en ondermijnen ze. En dan verbazen ze zich nog en klagen God en de wereld aan wanneer het bouwwerk wankelt en driegt in te storten. Niet het zieke hart, de zieke hartspier of zelfs het bovennatuurlijke hartscentrum brengt het vergif van de angst voort dat tot zelfvernietiging leidt iedere angst stamt uit de sfeer van de hersenen maar de mens dringt zijn verkeerde instellingen, de giftige walm van zijn bewuste denken en voelen aan zijn hart op. Geen enkele wond geneest als die voortdurend weer opengetrokken en verontreinigd wordt. Of nu de hartspier of de hartkleppen, het zenuwsysteem of iets anders op het gebied van het hart beschadigd zijn: dat zal allemaal weer hersteld worden in precies die mate waarin de mens de grote JIJ in zijn hartscentrum vertrouwt. Want God dringt zich niet op. God werkt alleen als de mens er ‘ja’ op zegt!’

Winfried zei peinzend: ‘Ik zie dat zelf steeds duidelijker. Heel veel mensen zeggen tegen hun arts of in hun innerlijk leven tot God: Genees me, maar laat mij mijn slechte gewoonten. Laat mij doorgaan met vergif te denken en te voelen, laat mij doorgaan met door mijn leefwijze in denken, voelen en handelen mijn ziel en mijn lichaam te verwoesten, want dat schenkt mij groot genot. Alleen wil ik niet ziek zijn. Het is alsof iemand zou zeggen: ik wil moorden, maar mijn slachtoffer moet zich desondanks in zijn aardse leven kunnen verheugen. Of: ik wil mijn huis stukje bij beetje afbreken en toch veilig voor storm en regen in dit huis blijven wonen.’

‘Ja, zo is het letterlijk. Velen zouden daarover zeggen: de domheid van de mensen is onuitroeibaar, of: tegen domheid strijden de goden zelf tevergeefs. Maar de goden, de deelkrachten van God strijden niet tegen de domheid. Als ze dat zouden doen zou het inderdaad tevergeefs zijn. Want domheid is geen vijand, het is alleen maar een masker waarachter zich de eigenlijke vijand verbergt: de lafheid, het moedwillige niet-willen-zien van een waarheid. Aan ieder wezen is genoeg inzicht meegegeven om op zijn plaats het juiste te kunnen doen. Als het de verkeerde plaats kiest of op zijn juiste plaats het verkeerde doet, mag het niet de domheid maar zijn lafheid, zijn moedwillige blindheid en doofheid tegenover de waarheid daar verantwoordelijk voor stellen.

Aan ieder wezen zonder uitzondering wordt in de uiterlijke wereld en ook op de bovennatuurlijke gebieden steeds weer getoond hoe een begin, dat het wezen zich heeft voorgenomen, in de toekomst zal uitwerken. Slechts weinigen laten zich voor verkeerde plannen waarschuwen. Verreweg de meesten zeggen: ‘Wij begrijpen het beter dan jij, wij willen door jou niet gewaarschuwd zijn’. Of: ‘Wat, zou dat verkeerd zijn? We geloven je niet!’. En als hun onderneming dan mislukt is, verstout menigeen zich tot het drieste verwijt: ‘Heer, dat hebben we niet gewild. We wilden wel het huis afbreken, maar het was toch onze wil dat het daarbij helemaal intact en heel moest blijven. Je had ons moeten waarschuwen!’

Dit herhaalt zich vanaf het allereerste begin van de wereld tot nu toe in steeds weer nieuwe vormen. De innerlijke houding van de verblinden is steeds: zowel als ook.  Het ene doen en het andere niet kunnen laten. Haat zaaien en liefde oogsten. Vergif drinken en daarbij gezond blijven. Zichzelf oud maken en daarbij jong blijven. Zichzelf voorliegen en bedriegen en daarbij desondanks in de waarheid leven. Het leven neerhalen en schenden en daarbij desondanks een vriend van God blijven. God, het leven in zijn aardse deel ten dode toe martelen en desondanks naar de hoogten van het goddelijke Leven opstijgen.

Constant wantrouwen, onophoudelijke verwijten, en desondanks altijd weer nieuwe eisen om raad en hulp in het kleinste en het grootste. Een driest beter-willen-weten, hoon afgewisseld met jammerende lafheid en parasiterend vastklampen: dat kenmerkt de innerlijke houding van zeer veel mensen. In deze levenslucht leeft God op de wereld en heeft iedere seconde de gelegenheid om zijn Oneindige Liefde te bewijzen. Maar omdat de mensen deze ‘dwingend’ bewezen willen zien en zich er te dien einde tegen verzetten met hun hoogste wil, waaraan de macht van de Oneindige Liefde zich moet bewijzen als een dwang om goed te zijn, als een heerschappij over de wil van anderen,  kan Gods Oneindige Liefde zich in deze wereld niet doen gevoelen. Want God wil niemand dwingen, God wil niemand onvrij maken. Wie slecht wil zijn, mag en moet het zijn. De wereld loopt hem achterna zolang hij sterk lijkt. Als hij zwak is geworden, omdat hij tegen het eeuwige leven zondigt, werpt de wereld zich op hem hij bezit immers alleen nog maar zijn aardse deel en qua ziel of zelfs geest niets meer en vernietigt hem voor altijd.

In hun houding tegenover hun eigen hart, waar Het Leven, waar God zelf woont en vrijwel overal lijdt (het zou denkbaar zijn dat God zich in hen ook zou kunnen verheugen) geven de mensen blijk van hun keuze. Moeten de hersenen een uitvoerend orgaan of de leider en richter van het geheel zijn? Wie zijn geloof en zijn vertrouwen in de goddelijke waarheid van het ja of nee van zijn hersenverstand zijn ‘ratio’, abusievelijk ‘rede’ genoemd afhankelijk stelt, zal samen met deze hersenen te gronde gaan. Want de hersenen, zijn leider in het aardse leven, verliezen hun vermogen om te rekenen, meten en wegen op de drempel van de aardse dood. Dan is het te laat om naar een betere leider te zoeken. Voor de afgodendienaren van de hersenen is de aardse dood niet de gouden brug naar de hogere gebieden van het leven. Voor hen is hij de afgrond van de volledige vernietiging, de afgrond van het niets dat zij in hun aardse leven dienden.’

De schemering viel in. Het was Kerstavond. Winfried zat bij het raam van zijn werkkamer. Voor hem stond een mand met witte, rode en vioolblauwe hyacinthen, gouden narcissen en tulpen met de kleur van appelbloesem, die zich uit aarde en mos in het zachte schemerlicht ophieven, een voorjaarsachtig stralen in de beginnende winternacht. Zwaar lag buiten in de tuin de sneeuw op struiken en bomen. Winfrieds blik dwaalde over het verborgen leven in de tuin, dan verdiepte hij zich weer in de bloemen.

‘Overal straalt de wereldziel mij tegemoet’, peinsde hij, ‘uit alles wat teer en rein en op de een of andere manier weerloos is. Daarom is de echte, ware vrouw waarschijnlijk ook de kroon der schepping. Hoezeer ik mij nu ook kan verblijden in alle uiterlijke verschijningsvormen van het leven, in kleuren en gestalten, in de vluchtige geur van bloemen en in het schijnsel van het aardse licht, in golven, wind en onweer, winternacht en zomerse zaligheid, toch ben ik dubbel blij te weten dat de eigenlijke schoonheid, het werkelijk grote, onvergankelijke pas aan gene zijde van de uiterlijke vormen leeft; ontoegankelijk, onbereikbaar voor vernedering en vernieling. De eeuwigheid in de tijd, het onvergankelijke midden in het vergankelijke: pas de ziel die dit beleeft en weet, heeft haar eeuwige thuis gevonden.’

Als innerlijk door hem geroepen kwam Maria aanlopen. Hij keek naar haar op. ‘Vandaag, op de Heilige Avond moet ik je opnieuw zeggen hoe anders mijn leven door jou is geworden. Het was een mand met aarde, een zware last en toch arm aan betekenis, zonder inhoud. Nu staat er een overvloed aan bloeiende bloemen boven. Jij, mijn geliefde vrouw en moeder, jij stille, heilige nacht en ochtendgloren, jij voorjaarsadem. En in alle stilte de meest koninklijke leidende macht. JIJ!

Als de mensen eens begrepen wat een ladder naar de hemel dit woord JIJ kan zijn! En de meest eenzame op aarde zou het in zijn hart kunnen vinden. Want JIJ wijst niemand af. Jij gaat samen met je kinderen en voor hen, in hun plaats door alle hellen en zou hen, als ze maar wilden, alle hemelen binnendragen. Jij geheim van het hart, aan wie niets aards vreemd is, voor wie geen last te zwaar, geen weg te ver, geen tijd te lang is. Jij, het hart van alles wat leeft, dat oneindig ver boven alle menselijke, alle aardse begrenzing uit leidt, dat in de man, in de vrouw, in kinderen leeft, in dieren, bomen en bloemen, in water en wind en wolken, in dauw en regen en in de sterren, als ziel van de oneindige wereld.

Stille nacht, heilige nacht, heilige aanvoeling van het oneindige die tot schouwen in de onmetelijke verten, in de oneindige golven van het morgenlicht aan gene zijde wordt. Van binnen, midden in het bruisen, in de zacht stralende vuurstroom van de Oneindige Liefde, in het hart van Maria leven alle mensen en wezens. Ze zien en horen daar niets van, van die heerlijkheid van gene zijde, want de snaren van hun zielen zijn te laag gestemd. Ze vibreren enkel in de stofstormen van de aardse wereld, ze zijn bang voor het ondoorzichtige geheim van de helder zingende en stralende hemelse stromen. Ze zijn bang voor het stormachtige verlangen, dat hen zou doen opbruisen en jubelen in het licht van gene zijde, midden uit het aardse leven van alledag.’

Winfried stond met Maria aan de voet van de rotswand boven de beboste helling en keek neer in het dal. ‘Wie het levende, de eigenlijke waarheid achter de vaak bedrieglijke schijn van de aardse wereld ziet’, zei hij, ‘kan nooit meer tot wrevel of verbittering, tot haat, woede of wraaklust vervallen. Dat wordt voor hem allemaal onwezenlijk, behorend tot de armzalige oppervlakte. Waarom komt vrijwel niemand meer tot deze blik in de diepten van het leven, het bewuste schouwen van de innerlijke levenssfeer, van de etherische wereld? En de gedachte- en gevoelswereld van alle wezens, van de ziele- of astrale wereld of zelfs van de geestelijke wereld met haar onbevattelijke heerlijkheden, die nog een gestalte hebben en reeds tot in het eeuwige vuur reiken? Reeds het laagste niveau boven de materiële uiterlijke wereld, de wereld van het innerlijke leven is een onuitputtelijk, steeds weer nieuw en groter wonder.’

‘Jij vraagt waarom?’, zei Maria. ‘Je hebt deze vraag zelf al beantwoord. Omdat haat, woede, wraakzucht, eerzucht, heerszucht, bezitsdrang, de zucht tot kwellen, bedrog en leugen dan onwezenlijk zouden worden. Al deze dampen van de hel, van de meest primitieve zelfzucht tot aan de duivels berekende wreedheid zouden verwaaien en oplossen tegenover de onmetelijke vreugde, die het schouwen in de innerlijke wonderen van het leven op alle niveaus tot aan het hoogste biedt. Wie werkelijk helder kan zien, horen en voelen staat voor het aangezicht van de waarheid, die tegelijkertijd oneindige schoonheid en oneindige liefde is. Al het onechte in hem, dat hij door de ervaringen van zijn uiterlijke zintuigen en vooral door zijn verstand over het innerlijke wezen van de schepping, over het innerlijke wezen van ziel, geest en God in elkaar geflanst heeft en vasthoudt, zou in het aangezicht van de waarheid in één grote vlam moeten verbranden, als een bos stro die in de witte gloed van een hoogoven valt.

Wie anders dan de mens zelf verhindert hem om alles, de hele waarheid te zien? Waarom laat hij zich beheersen door de erbarmelijke angst om het plezier in zijn banale genoegens, zijn gedachtespelletjes, zijn kleine slechtheden, leugens en zelfmisleidingen kwijt te raken, als hij de waarheid wilde zien en zodoende onmetelijk grotere dingen zou winnen? Gebrek aan inzicht, geestelijk onvermogen en domheid buiten zijn schuld? Nee. Zelf gewild gebrek aan moed, gemakzucht, traagheid, lafheid sluiten de oneindigheid van het leven, het uitgroeien boven ruimte en tijd, boven de schijn van maya, boven dood en vergankelijkheid uit voor hem weg.

Geen zelfbedrog, geen truc, geen medialiteit voert tot het werkelijk helder zien, tot het schouwen van de hogere niveaus van de wereld. Alleen hun innerlijke instelling tegenover de waarheid zouden de mensen hoeven veranderen, dan opent zich moeiteloos de poort naar het onmetelijke heelal. Ik heb hun allang de sleutel daartoe in handen gegeven: ik wil de waarheid, hoe die ook moge zijn! Ik wil die zien zonder vooropgezette meningen, zonder de wens of de verwachting dat de waarheid aan mijn instelling tot nu toe moet beantwoorden omdat ik haar anders niet als waarheid erken. Ik wil de waarheid zien zonder de oogkleppen van mijn confessie of wereldbeschouwing tot nu toe en zonder hoe dan ook rekening te houden met het uitgesleten spoor van mijn gewoontedenken en -voelen, waarvan ik toch eerlijk zou moeten toegeven dat ik daar innerlijk allang aan ontgroeid ben. Tot nu toe ben ik echter mijn confessie, mijn wereldbeschouwing, mijn gewoontedenken trouw gebleven, uit ‘piëteit’, uit ‘liefde voor de traditie’, uit ‘achting voor een groot verleden’. Als ik eerlijk wilde zijn zou ik natuurlijk moeten zeggen: uit traagheid van denken, uit angst voor de mensen, uit lafheid om niets meer te willen leren, niet meer anders te kunnen denken, vanuit het misplaatste grondbeginsel dat wat vroeger, duizend of tweeduizend jaar of ook enkele jaren of tientallen jaren geleden gold, ook vandaag moet gelden. Wat ik in mijn jeugd heb geleerd mag voor geen prijs omver geworpen worden. Wat tot nu toe zo goed en zo kwaad als het ging mijn ‘leefregel’, mijn levenssteun was wil ik vasthouden en in geen geval voor iets beters ruilen.

De mensen zouden de waarheid trouw moeten zijn, niet de versleten omhulsels die terwijl ze steeds armer aan inhoud worden de wereld als waarheid worden aangeboden of opgedrongen. Gewoonte, traagheid van denken, lafheid: dit driegesternte verlicht de weg naar de afgrond. Er zijn mensen die liever in vervallen ruïnes huizen dan in menswaardige woningen, want ze zijn aan deze ruïnes gewend. Er zijn dieren die terwijl ze juist bevrijd zijn naar hun brandende stal teruglopen en daarin verbranden. Want ze zijn die stal van oudsher gewend en kunnen zich geen ander onderdak meer voorstellen.

In hun innerlijke leven, waar religie of wereldbeschouwing de uitdrukking van zijn, handelen verreweg de meeste mensen en wezens precies zo. Het is hun grondbeginsel om zo weinig mogelijk van God aan te nemen. Ze willen zich niets laten schenken. Dat verdraagt hun hoogmoed, hun ijdelheid niet. Deze geschenken van het Hogere Leven daarentegen op de een of andere manier te verdienen, is bij hun innerlijke instelling uitzichtloos. Zo klemmen ze zich vast aan alles wat door de goddelijke leiding van de wereld wordt afgewezen omdat het enkel nog een versleten omhulsel zonder inhoud, zonder werkelijke levenswaarde is. En alles waar de mensen zich aan vastklampen willen ze zich voor geen prijs laten ontnemen, ook al is het slechts een strohalm.

God biedt het leven aan in een onbegrensde overvloed, van de aardse tot aan de hoogste geestelijke levenswaarden. Verreweg de meeste mensen en wezens kiezen het ‘niets’, de leegte, dat wat van God verlaten is, wat innerlijk levenloos is geworden; het verstarde, in verval geraakte, gedegenereerde, de innerlijke ouderdom, de lichtloze nacht in plaats van eeuwige jeugd, eeuwige morgenlicht…’

Maria liep door haar tuin. Opnieuw riep de eerste adem van het voorjaar de bomen, struiken en lage gewassen uit hun winterse starheid. Buiten kwam Ludolf de leraar voorbij. Ze riep hem binnen. ‘Ik draag al lange tijd een vraag met me mee’, zei hij, ‘die bij mijn ik moet het toegeven oppervlakkig lezen van de evangeliën bij mij is blijven hangen. Wat is mammon?’

‘Mammon is alles wat in de ogen van de wereld macht, heerschappij betekent. Geld, ieder soort aards bezit, weten en kunnen, een ambtenarenfunctie, de positie binnen een aardse of aan gene zijde gedachte geestelijke hiërarchie, sleutelposities, alle soorten machtsposities kunnen tot ‘mammon’, tot afgod van de heerszucht worden. Nooit zijn het de dingen of feitelijke omstandigheden als zodanig. Ze kunnen goed of slecht gebruikt worden. Pas het eraan hechten, het verhogen ervan tot een bepalende levenswaarde waaraan al het andere, ook het geweten, de eerlijkheid, de goedheid, de liefde zich ondergeschikt moet maken, maakt ze tot mammon, tot de duivelse tegenstander van het leven.

Wie eerlijk wil zijn en zijn krachten niet zinloos wil verspillen, moet niet tegen geld of goud, bezit en macht als zodanig strijden. Laat hij strijden tegen het verkeerde gebruik, het misbruik van aardse of aards-geestelijke goederen. Armoede is op zichzelf geen voordeel, geen bevordering van geestelijk leven. Dat is de armoede in de geest, het innerlijk onthecht zijn aan alle bezit, het niet-meer-hechten aan aardse of aards-geestelijke goederen, de innerlijke vrijheid om alles los te kunnen laten, als de innerlijke leiding dat wil.

Beheren niet: bezitten in de zin van een onbeperkt beschikkingsrecht dat aan niemand verantwoording schuldig is. Wat iemand beheert kan hij liefhebben, want hij blijft innerlijk vrij en alleen een innerlijk vrij mens kan liefhebben. Wat iemand meent te bezitten, dat verkracht hij, want hij slaat geen acht op de innerlijke wetten van het leven. Anders zou hij niet kunnen willen ‘bezitten’. Hij laat niets en niemand meer in zijn recht, dingen noch mensen noch God. De wereld wreekt zich op lange termijn gezien zonder erbarmen op allen die iets menen te bezitten, hetzij hun lichaam hetzij de aan hen toevertrouwde mensen of goederen. Want hij wordt daardoor onvermijdelijk een vijand van de wereld, een vijand van het aardse leven, een bezitter, een profiteur, een parasiet.

Je kunt niets werkelijk bezitten. Het leven, de constante ervaring van het leven zegt daar ‘nee’ tegen. De waan, iets als onbeperkt eigendom te beschouwen, er naar goeddunken over te mogen beschikken, maakt je op den duur diep ongelukkig en levenszwak. Maar dat roept ieder onheil over je op. Je kunt geen man, geen vrouw, geen kind, geen dier, geen ding, geen aardse of aards-geestelijke waarde ‘bezitten’. De bezitswaan leidt tot de waan van zekerheid en macht, tot de bron van alle aardse en geestelijke verwoestingen.

Beheer je aardse lichaam zonder eraan te hechten, beheer het leven van wie je toevertrouwd zijn zonder hun geweld aan te doen. Beheer je woning, je huis, je erf, je tuin, je velden, beheer miljoenen en miljarden aan aardse waarde. God zegt daar ‘ja’ op als je de waarden, die je werden toevertrouwd, voor het welzijn van allen inzet.

Vanuit je hart stromen je alle mogelijkheden van het leven in meer dan rijke overvloed toe, alles wat je op het vlak van het aardse, de ziel en de geest gelukkig kan maken. Om deze mogelijkheden te realiseren hetzij in de aardse uiterlijke wereld, op het vlak van de ziel of dat van de geest hoef je alleen maar onvoorwaardelijk de wijsheid en liefde van de goddelijke leiding van de wereld te vertrouwen, die ook het kleinste ziet en leidt. Dit vertrouwen is een innerlijke houding, geen proeve van bekwaamheid voor God: ‘Ik vertrouw je, als dit vertrouwen ook direct zo tastbaar en nuttig blijkt te zijn als ik het verwacht’ (‘in mijn dwaasheid en beperktheid’, zou die mens eraan toe moeten voegen). Dat is geen vertrouwen. Dat is bij voorbaat een ‘nee’ tegen God en tegen alle mogelijkheden van een groter leven, zij het op aards dan wel geestelijk vlak.

Als je bezit of macht of allebei wenst, of geschenken naar ziel en geest, zoals jij je die juist nu voorstelt: weet jij of het beheren ervan je ook gelukkig zou maken, of je er nu al tegen opgewassen zou zijn? Bent je reeds of überhaupt in staat om ze zinvol te beheren, zodat ze jou en anderen tot zegen en niet tot vloek worden? Als je ze echter zou willen bezitten, zouden ze je met dodelijke zekerheid tot onheil strekken. Wie ten diepste ondanks alle waarschuwingen bezit of macht als heerschappij wil en daar hardleers in volhardt, krijgt die wil zonder mankeren vervuld. Vanwege de latere gevolgen zou hij dan natuurlijk zichzelf moeten aanklagen. Wie ziek en ellendig wil zijn kan dat doen. Wie zichzelf wil vernietigen kan dat doen. Voor zo’n mens of wezen is de innerlijke vijandschap tegen God, tegen het leven meer waard omdat hij op die manier God in zijn aardse deel kan kwellen.

Wie God in zijn aardse werkzaamheid en daardoor alle mensen en wezens wil helpen, moet allereerst één ding doen: laat hij het wagen gelukkig te willen zijn. Laat hij vrede sluiten met zijn geweten. Hij moet niet meer willen doen dan hem op dat moment en binnen zijn terrein zonder rusteloosheid, zonder gejaagdheid mogelijk is. Van een dergelijke rusteloosheid is verkapte eerzucht of een verkeerd gebruik van zijn krachten de drijfveer. Laat hij eerst recht doen aan de eisen van zijn omgeving, zijn beroep en het aardse leven van alledag. Laat hij zich verheugen, zij het ook over de kleinste dingen. Laat hij de heilloze neiging tot zelfkwelling, tot het bespotten van zichzelf, tot vernedering van zijn lichaam en zijn ziel opgeven. Daarmee treft hij zijn hart, zijn levenscentrum en daarmee God in zijn aardse deel. Voor hem als aardse mens zijn deze ‘zelfkwellingen’, dit bespotten van zichzelf en deze vernedering een lust, anders zou hij het niet doen, ook al spiegelt hij zichzelf voor dat hij daarbij kwellingen ondergaat. God draagt deze kwelling. Maar de mens verwoest daardoor echter zichzelf en vindt, als hij erin volhardt, onvermijdelijk zijn aardse en eeuwige ondergang.

Laat de mens steeds voor de dag zelf zorgen en alleen het werkelijk nodige plannen, dat vandaag al bedacht en voor later voorbereid moet worden. Laat hij zich niet wentelen in kommer en zorgen. Laat hij het wagen het leven te beamen en niet meer te ontkennen. Als hij zo een begin heeft gemaakt en zonder dit neemt hij innerlijk niets aan zullen hem meer en steeds grotere dingen gegeven worden. En op de juiste tijd zal zijn tuin, de tuin van zijn ziel vol bloeiende bloemen staan.’

De wereld was een kleurenfeest van goudgroen, zonoverstraald steengrijs en lichtblauw, van het dal langs de weidehellingen omhoog tot de bergwand en de hoogte van de hemel. ‘De ochtend van Pinksterzondag’, zei Winfried, ‘neerdaling van de Heilige Geest. Maar…’ Maria knikte naar hem. Ze stonden voor hun huis in de ochtendkoelte, in de eerste zonneschijn van een smetteloze meidag.

‘Ja, maar!’, zei Maria. ‘Ken jij een feest onder de mensen dat levende werkelijkheid en niet enkel ‘herinnering aan…’ is? Kerstmis, Pasen, Pinksteren, Maria Boodschap en alle andere rode dagen op de kalender: herinneringen aan lichtgeschenken, die destijds reeds door de ontvangers ervan min of meer verkeerd begrepen of vervormd zijn. Te allen tijde en overal wacht de Heilige Geest van waarheid en leven, de geest van Oneindige Liefde, de uitstroming van God zelf op gelovige, vertrouwende zielen die hem in zich willen opnemen. Vanuit het diepste van het menselijke hart brandt dit vuur van de Heilige Geest dag en nacht om zich aan hun hoofd te schenken, als neerdaling, als uitstorting van de Heilige Geest vanuit zijn hartgebied in de aardse wereld. Op ieder moment kan dit werkelijkheid worden, als de mens zijn innerlijke ‘ja’ daarover uitspreekt.

Een sleutel, een hemelse sleutel tot dit gebeuren: open jullie ogen en zielen voor iets zuivers en moois, voor het glimlachen van een kind, een man of een vrouw, voor het tere geheim van een bloemkelk of voor de extatische overvloed van licht bij een zonsopgang of –ondergang. Dat is een begin. Verwacht niets bepaalds, verlang niets, wees niet ongeduldig, wees alleen maar bereid. Jullie kunnen dit innerlijke ‘ja’ immers niet afdwingen. Het wil verworven worden door een geleidelijke, stapsgewijze verandering van de innerlijke houding. En dat ligt alleen aan jullie. Jullie hebben vanuit de bovennatuurlijke gebieden, ook al willen jullie het nog niet waarnemen onafgebroken iedere hulp, ieder moment van jullie leven. En mocht dat jullie niet voldoende zijn: het zou denkbaar zijn dat jullie tenminste enkele van mijn woorden, die jullie in de aardse uiterlijke wereld onder ogen komen of in de oren klinken, serieus zouden nemen en ernaar zouden handelen.’

Boven in het bos ontmoette Maria op een morgen de boswachter. Hij was op weg naar huis, terugkomend van één van zijn tochten door zijn bosgebied. ‘Mag ik u een eind vergezellen?’, vroeg hij. ‘Ik had allang graag met u gesproken.’

‘U denkt veel na over het leven’, zei Maria, ‘en komt er toch niet echt klaar mee.’

‘Bestaat er eigenlijk wel een God? De ‘onze lieve Heer’ van mijn jeugd is voor mij allang te gronde gegaan. Als men zo in de natuur en vooral in de mensenwereld kijkt, moet men wel twijfelen aan een rechtvaardige en goede macht boven ons.’

‘U zegt terecht: ‘vooral in de mensenwereld’. Hoe rijper de wezens worden, des te meer onttrekken ze zich aan een rechtvaardige en goede leiding van hun leven (zo nu en dan doen de lage niveaus van de natuur dat al).’

‘Ja, kan God als er een bestaat niets aan dat afschuwelijke gedoe op aarde veranderen, of wil hij niets veranderen? Is God machteloos of is hij een duivel?’

‘U zou even zinvol kunnen vragen: kan ik als boswachter niet verhinderen dat de valk de zangvogel grijpt, of wil ik het niet verhinderen? U zou het voor wat uw gebied betreft kunnen verhinderen als u de valken zou uitroeien. Zou u dat willen? De ziel die in de valk woont heeft haar leven op die manier gekozen. Uit vrije wil zou zij het nooit veranderen. Zou u deze ziel daar door haar lichamelijkheid uit te roeien toe willen dwingen?’

‘Ik geef toe dat mij dat op de een of andere manier tegen zou staan.’

‘God is het geheim van de vrijheid. God is het hart, de bron van het leven dat zijn krachten aan het aardse gebied schenkt. De krachten die het schenkt kunnen al naargelang de wil van de wezens gebruikt worden. Uit de krachten van aarde, water, lucht en zon groeien appels en wolfskers. Waar komt het vergif vandaan? Dringen de aarde, het water, de lucht of de zon het de wolfskers op? Waarom brengt dan niet ook de appelboom dezelfde giftige sappen voort? Iedereen kan de krachten die hem geschonken worden vormen en gebruiken zoals hij zelf wil.’

‘Dan zou God dus boven goed en kwaad staan, eenvoudigweg kracht zijn, neutrale kracht die zegen of vloek kan brengen?’

‘God is oneindig goed: Oneindige Liefde die zichzelf aan alle individuele wezens schenkt zonder loon en dank te eisen, zonder haar kinderen haar eigen karakter op te dringen. Zou het voor al haar kinderen niet vanzelfsprekend zijn om deze onbegrensde liefde tenminste met begrensde liefde te beantwoorden, met dankbaarheid en vertrouwen?’

‘Maar als deze Oneindige Liefde zo misbruikt wordt, zoals steeds maar weer en overal gebeurt, waarom legt God de aarde en de mensen dan niet eenvoudig een wet op die het misbruik verhindert?’

‘Wees nu eens heel eerlijk: zou u in uw huis en op uw levensterrein in alles Gods wet opvolgen, of zou u niet toch liever, ook al bekent u het niet openlijk, zelf de baas willen zijn?’

‘Het is moeilijk dat openlijk toe te geven, ja. Maar als ik kan kiezen wil ik toch liever zelf de baas zijn en mijn leven inrichten zoals het mij bevalt.’

‘U hebt werkelijk zo kunnen kiezen, want ooit was u volkomen vrij. God heeft u geen enkele beperking opgedrongen die u niet wilde. U zelf hebt zo gekozen en zoals u hebben alle geestelijke wezens gedaan, voorzover ze individuen wilden blijven. Niet één wilde in zijn diepste innerlijke wezen iets anders dan: de baas zijn. Niet één bracht zoveel vertrouwen op dat hij de waarheid kon erkennen: wie zich door God tot aan zijn geestelijke voleinding als zijn kind laat leiden, in onvoorwaardelijk vertrouwen, bereikt volledige vrijheid en zelfstandigheid in God. In de Oneindige Vrijheid van Zijn wezen, die hem zou dragen zoals de lucht de adelaar draagt in onbegrensde vrijheid voor alle richtingen van de ruimte.

Alle individuele wezens zeiden: ‘Nee, niet gedragen worden, dat is ons te onzeker; je zou ons eens kunnen laten vallen. Wij willen op stevige grond staan. Schep ons een starre grond, die dus ver van jouw wezen af staat. Daar willen we op vertrouwen. We willen ons kunnen inbeelden dat deze grond ons niet draagt, maar dat hij door ons betreden wordt. Zo zijn wij heren over jou, de dragende grond van het leven, zij het ook slechts over de buitenste omhulsels van jouw eigenlijke wezen’. Daarom kunnen de wezens in hun innerlijke leven van ziel en geest allemaal niet vliegen; ze zijn niet werkelijk vrij, ze zijn aan de aarde, aan het aardse gehecht. Ze trappen en vertrappen, en worden getrapt en vertrapt. Want geen enkele ‘heer’ wil bij zijn innerlijke besluiten, die tenslotte ook zijn uiterlijke leven als lot bepalen, met anderen rekening houden. Hij wil onbegrensd de baas zijn, en zo vertrapt de een de ander.

In het uiterlijke bewustzijn is deze innerlijke houding veelal verborgen, door overwegingen van voorzichtigheid en zelfrespect uit het zicht verdrongen. Des te gevaarlijker invloed heeft ze niet toetsbaar door het uiterlijke bewustzijn, dat als enige door het zelf geschapen lot lijdt op het onderbewustzijn, waar de mens uit gebrek aan besluitvaardigheid alle belangrijke aardse en geestelijke beslissingen aan overlaat. Het onderbewustzijn, dat op zichzelf gesteld en door de neiging van het dagbewustzijn om te verdringen in een vijandige tegenstelling in plaats van een elkaar aanvullende eenheid daarmee geraakt is, valt ten prooi aan het denken en voelen van de massa. Slechts in eenheid met het dagbewustzijn zou het als een eigen persoon, zelfverantwoordelijk kunnen handelen. In overeenstemming met het wezen van de massa, die altijd vernietiging begeert, kiest de mens in aardse en in geestelijke dingen dan tegen het leven. In zijn onderbewuste gebieden geniet de mens van zijn zelf geschapen ‘lot’, dat hij in zijn wakend bewustzijn als leed ervaart, als lust.

Zolang de mensen en vooral de geestelijke leiders van de mensheid niet de moed opbrengen om volledig bewust en in eigen verantwoordelijkheid hun aardse en geestelijke beslissingen te nemen, zal het op aarde nooit anders worden. Want ondanks de heerszucht, die stijf en strak met het innerlijke wezen van de mensen verbonden is, zouden veel keuzes anders uitvallen als ze op zijn minst bij vol dagbewustzijn genomen zouden worden. De mensen zouden zich dan niet meer zo voor de uiterlijke gevolgen van hun keuzes kunnen afsluiten als tot nu toe en God, die hen onophoudelijk adviseert en waarschuwt, voor hun door eigen schuld veroorzaakte ongeluk verantwoordelijk stellen.’

‘Hoezo kunnen de mensen van het lot, dat ze in hun dagbewustzijn als pijn, kwelling en leed ervaren, in hun onderbewustzijn als lust genieten?’

‘Omdat ze in hun eigen onderbewustzijn juist vanwege de vijandige scheiding van het wakend bewustzijn ten prooi zijn gevallen aan het voelen van de massa, van de ‘wereld’, van ‘de mensen’, genieten ze van hun lust, hun leedvermaak over hun eigen vernietiging, alsof het hun eigen lust was. Het leedvermaak van de wereld slaat op hen over. Ze kunnen hun eigen gevoelens immers niet van die van de massa scheiden. Slaafs afhankelijk als ze daarvan zijn moeten hun gevoelens synchroon met de massa vibreren, ook al worden ze daarbij zelf beschadigd of vernietigd.’

‘U zei tevoren: ‘U was ooit vrij’. Zijn wij dat niet meer?’

‘Waarom vraagt u dat? Ervaart u zichzelf als vrij? Voelt niet ieder individu, ieder volk zich gedreven door duistere machten, door de ‘krachten van het lot’ die ze lang niet altijd de baas worden? Zijn de mensen de baas over hun leven, over hun dood, zoals ze dat toch wilden zijn? Als slaven van hun heerszucht zijn ze slaaf van alles wat zij wilden beheersen: slaaf van hun eigen lichaam, slaaf van de massa, van het onpersoonlijke ‘men’ (men mag niet zo denken, zo voelen, zo handelen, men moet…). Slaaf van hun ‘geweten’, dat zij tot een terneerdrukkende, aan het leven vijandige macht hebben vervalst en daarom in het geheim voortdurend belachelijk proberen te maken om de ‘dwang’ ervan te ontlopen. Ze zijn slaaf van hun wetenschap, hun techniek, die ze geschapen hebben en steeds verder uitbouwen om het leven de baas te worden. Ze zouden echter ook, in plaats van de mensheid de toegang tot hogere levensgebieden te versperren, binnen de juiste begrenzing het leven van de samenleving en het individu kunnen bevorderen.

Is de mens nog vrij? Wil hij eigenlijk wel vrij zijn? Dan zou hij niet meer mogen willen heersen, beheersen. Hij zou de vrijheid evenals al het geestelijke niet met het verstand mogen benaderen en haar mogelijkheid willen bewijzen of weerleggen. Want het verstand zoekt onvermijdelijk dwingende bewijzen, het tracht te dwingen. Dat mag het in de neutrale materiële wereld, in de daarbij behorende wetenschap en techniek. Maar als het zich aan het geestelijke waagt om dit overeenkomstig zijn aard vast te grijpen, begrijpelijk te maken, dwingend voor allen, dan breekt het erop stuk. En de mens die zich aan zijn verstand als zijn leider heeft overgegeven breekt samen daarmee stuk. Kan de mens vrij zijn? Ja. Is hij vrij? Nee. Wil hij vrij zijn? Op dit punt lopen de meningen uiteen!’

‘En waar zal dat eindigen?’

‘De mensen van goede wil allen die nog de moed bewaard hebben om dagbewust aardse en geestelijke beslissingen te nemen, allen die verkeerde bindingen en gewoonten willen loslaten zullen zich in hun dagbewustzijn voor de waarheid openen. Zij zullen zich daardoor laten leiden en zullen hun heerszucht opgeven.

De mensen van kwade wil (hun ‘wil’ is enkel nog de zucht om te genieten) allen die zich alleen nog maar door aandriften laten bepalen en de noodzakelijke aardse en geestelijke beslissingen steeds weer wegschuiven en verdringen (hoewel ze zouden moeten inzien dat hun leefwijze tot nu toe naar een verandering op aards of geestelijk vlak verlangt) zullen in aards en geestelijk opzicht voor altijd ten onder gaan. Voordat ze doorgaan steunend op hun aardse macht, hun aardse aanzien, hun in aards opzicht schijnbaar stevige positie met innerlijk de waarheid te bespotten (in de uiterlijke wereld zijn ze daar te laf voor), voordat ze definitief besluiten om geen keuze voor of tegen God te maken en doorgaan zich door hun driften te laten bepalen, laten zij denken aan het volgende woord: Gods molens malen langzaam, maar ze malen verschrikkelijk fijn!’

Op een zomeravond zat Winfried aan de bosrand boven de weiden, waarover liefkozend in zachte vlagen de avondwind streek, en keek naar beneden naar zijn huis, waar hij Maria wist.

‘Mijn geliefde vrouw’, peinsde hij. ‘In mijn diepste innerlijk noem ik haar altijd ‘onze lieve vrouwe’, ‘madonna’. Het kan mij niet meer in de war brengen dat zij helemaal als mens bij mij is. Zij zegt immers ook: ‘Iedere vrouw zou het kunnen zijn’. Het wordt pas tot een afgrond van onmetelijkheid, waar ik mij zalig in verlies, wanneer ik haar uiterlijke mensengedaante loslaat en haar innerlijke wezen nader. Dan zink ik weg in een bruisend, onmetelijk waaien, in een onzegbaar, oneindig stralen. Maria: dat is het oneindig stromend golven, de zee van eeuwig worden en zijn. Ik kan ‘onze lieve vrouwe’ zeggen, wanneer dit oneindige mij als vrouw tegemoet treedt. Maar ‘moeder Gods’ blijft mij vreemd.’

De zon was ondergegaan. In licht blauwgroen stond de avondhemel boven hem. Toen vlamde het plotseling voor zijn ogen op als een bliksemflits, die dal en berg in een oneindig vlammend bewegen hulde. Vóór hem stond de gedaante als van een mens, die toch oneindigheid was. Een naam sprong omhoog uit zijn hart: Maria!

Toen drong haar stem tot hem door, heel ver en heel nabij tegelijk: ‘Jij ziet mij nog als gestalte, want anders zou je mij niet kunnen herkennen. Maar je ziet mij niet als man en niet als vrouw. Want ik ben Het. In mijn aardse gedaante moet ik man of vrouw zijn, gelijk aan de mensen, als één van hen. Want anders zouden ze mij niet in hun midden willen verdragen. Waar ik zoals hier in het verborgene kan werken is mijn aardse gestalte die van een vrouw. Want de moederlijke gestalte van een vrouw is het volmaaktere uitdrukkingsbeeld van de Oneindige Liefde. Als Eeuwig Jij van de mensen ben ik voor iedereen man of vrouw. Want geen menselijk wezen kan mij als HET begrijpen en liefhebben. Ga nu naar beneden en spreek verder met mij in mijn menselijke gedaante.’

Hij trof haar in de woonkamer. Ze verwachtte hem. Met diepe verbazing keek hij haar aan. ‘Je moet nu met mijn menselijke gedaante spreken’, zei zij. ‘Anders kan de wereld mij niet begrijpen, en ik ben er immers voor allen. Wat jij beleeft en begrijpt, straalt uit naar allen.’

Ze glimlachte. ‘Ik weet wat je wilt vragen. Ik leef op alle niveaus precies even bewust als ik nu tegen jou spreek. Voor mijn bewustzijn heb ik geen menselijke gestalte nodig. Ik heb die alleen maar nodig omdat de mensen geen andere verschijningsvorm van mijzelf willen aannemen, tenzij om zich daardoor van mij te kunnen scheiden. ‘Onze lieve vrouwe’, ‘madonna’, ‘koningin des hemels’ ben ik zelf als wereldziel, als het veilig dragende thuis van allen. Jullie moeten geen ‘moeder Gods’ meer zeggen. Ikzelf ben vader en moeder van alle wezens.

Altijd zijn er mensen geweest, vooral vrouwen, die een belichaming van mijzelf op aarde wilden zijn en zo het geheel wilden dienen. Altijd werd hun wil vervuld. Geen van hen heeft mijn wil vervuld, namelijk om allen te dienen, ook de moeder van mijn aards omhulsel als Christus niet. Slechts hun innerlijke houding tegenover de gebeurtenissen van de buitenwereld was trouw.

Jullie moeten mij ook geen ‘Heer’ of ‘Here God’ meer noemen. Nooit heb ik, jullie eeuwige ‘jij’, iets anders willen zijn dan jullie vriend, jullie vader, jullie moeder, jullie geliefde, de jullie leidende en helpende hand, veilig dragende schoot, hart en thuis.’

‘Veel in het Oude Testament sticht nog altijd verwarring’, zei Winfried op een ochtend tegen Maria. ‘De zondeval als motivering voor de ellende in de wereld, de verdrijving uit het paradijs, de vervloeking door God van de mensheid en met haar de hele schepping, de eigenaardige en erbarmelijke houding van Adam, de stamvader van de mensheid, die na de zondeval zijn schuld onmiddellijk op Eva probeerde af te wentelen (‘de vrouw heeft mij verleid’). Verder het godslasterlijke verhaal dat God voor de mensen midden in hun paradijs een boom met verleidelijke vruchten geplant zou hebben en hun tegelijkertijd op straffe des doods verboden zou hebben om van deze vruchten te eten.

Nu weet ik: God legt geen vuurproeven op, God leidt niemand tot verzoeking in het Onze Vader staat: ‘Leid ons in de verzoeking [2] (door de wereld)’ en bovenal: God straft niet. De gestalte en de naam Eva, ‘moeder van de levenden’, heeft echter iets stralends, heeft een waarheid in zich. Met de gestalte en de naam Adam heb ik nooit vertrouwd kunnen raken.’

‘De houding van Adam zijn heersen en jammerlijke ineenstorting staat voor de houding van Lucifer, zijn medeschuldigen en al hun trawanten tot op vandaag: hebzuchtige begeerte naar leven en kennis, naar goddelijke waardigheid en macht; en de jammerlijke ineenstorting als ze voor de gevolgen van hun misdaden tegen ‘Het Leven’ staan: het afwentelen van hun schuld op de ‘moeder van alle levenden’, op de wereldziel, op mijzelf. Eva is een andere naamsvorm voor Maria.

Temidden van deze verkeerd geïnterpreteerde visionaire beelden staat als waarheid het woord: ‘De vrouw d.w.z. de wereldziel, de dragende en duldende liefde zal de slang de kop vertrappen’. De kop van de luciferische machten, hun verstand dat ze als wapen tegen de waarheid en de liefde, tegen de wereldziel keren, breekt stuk onder haar naar het licht schrijdende voeten.

Altijd heeft de mensheid zichzelf uit de paradijzen, uit de Hogere Niveaus van het leven verdreven. Altijd heeft de mensheid zelf haar woning, de aarde, en de arbeid op het aardse niveau vervloekt. Weliswaar staat voor het paradijs, voor de Hogere Niveaus van het leven de ‘aartsengel met het vlammende zwaard’: Michaël, de strijdende kracht van God als deelkracht van de Oneindige Liefde. Maar hij staat hier niet als vijand, hij staat hier als waarschuwer, als behoeder van de drempel.

Wie niet in de waarheid wil leven, moet liever ver van deze gebieden blijven. Laat hij geen begeerte hebben naar het goud van het goddelijke licht. Laat hij in zijn denken en streven op de aardse wereld blijven, op het enige niveau waar ook een afvallige nog kan leven en ademhalen. Wie wil liegen, bedriegen, huichelen, parasiteren en laf zijn en desondanks deze gebieden zou willen binnensluipen, breekt onverbiddelijk stuk op de waarheid die zijn wezen onthult: op het vlammende zwaard, op het schroeiende generzijdse licht van de doodsengel: scheiding der geesten.

Michaël is de wereldziel zelf, God zelf als strijdende gestalte, als transformerende kracht, als behoeder van de drempel, als dragende, duldende en strijdende liefde omhoog door alle gebieden van het leven heen. Want nooit anders dan strijdend en duldend kon de Oneindige Liefde de wezens dragen, tot aan hun voleinding in het in vormen bepaalde Eeuwige Licht of in de geestelijke dood. Altijd was en is het een strijd voor het zelf gekozen einddoel van alle wezens. God is geen vijand van welk wezen dan ook. Wie stuk wil breken, breekt stuk op mij. Wie ondanks alle waarschuwingen ten onder wil gaan, gaat in mij ten onder. Wie het eeuwige leven wil, komt terecht bij mijn hart, al is zijn verblinding, zijn schuld ook enorm. Het licht zoekt en vindt het licht, het oerlicht, zijn thuis!’